14 Ağustos 2012 Salı

Hepimiz iki kişiyiz.

İnsanlar iki kişidir. Oldukları kişi ve göründükleri kişi. 

Kimse olduğu gibi görünmez ya da göründüğü gibi olmaz. Olduğu kişi vardır,birde göründüğü kişi.

Göründüğümüz kişiyi daha sıklıkla oynarız. Arkadaşlarımızın yanında,okulda,yolda,işte hatta evde bile zaman zaman göründüğümüz kişi. Konuşan gülen eğlenen insanları seven ve buna benzer şeylerden haz duyan.. 
Hobilerimiz,sanat anlayışımız ve buna benzer her şey göründüğümüz kişidir. Çoğu arkadaşımıza da hep bu yüzümüzü gösteririz. Bu bizim maskemizdir dış dünyaya karşı bir nevi. 

Birde olduğumuz kişi vardır. Benim "gerçek ben" olarak adlandırdığım kişi. Bütün gün sonunda odanıza girip üstünüzü değiştirirken göründüğünüz kişiyi de katlayıp dolaba kaldırdıktan sonra olduğunuz kişiyle başbaşa kalırsınız. 

Göründüğünüz kişi ne ise olduğunuz kişi o değildir. Mutsuz,huysuz,sıkılgan. Yalnız. En çokta yalnız. Tamamen "ben"den oluştuğu içinse bencil. Bir insan "yalnızım" diyorsa olduğu kişiden bahsediyordur. Çünkü hiçbir insan yalnız değil. Toplum içinde yaşıyoruz yanımızda kimsenin olmaması imkansız. Ama birinin yanında olması demek bazen sizi anlaması demek değildir. 


Göründüğü kişiye daha çok zaman ayıranlar,arkadaş ortamları oldukça geniş,çevreleri kalabalık ve -iyi gününde- dostum diyebileceği onlarca insana sahip olan kişiler. Düşünmekten çok konuşabilenler. Her şeyi fazla umursamadan yaşayabilenler. Olduğu kişiye zaman ayırmayanlar. Olmak istediklerine odaklanmaktan asıl olduklarını unutmaya yönelenler. Sadece uyumadan önce o kişiyle karşılaşanlar.
Olduğu kişiye zaman ayıranlar ise yalnız olan insanlar,düşünmekten beynini patlatanlar. Göründüğü kişiye önem vermek istese bile veremeyenler. 

En çokta olduğu kişiyi yaşamayanları anlamıyorum. Göründüğün kişi bir yere kadar yanında olur ama olduğun kişi hep bir yerlerde olur. En son bir yerde patlak verir. Sonra göründüğün kişiye dönüp baktığında koca bir hiçliğin ortasında bulursun kendini. Kendi istediğin gibi değil herkesin istediği gibi yaşadığını farkedersin,tüm yaptıkların bütün hedeflerin anlamsızlaşır. Ve yavaş yavaş olduğun kişiye yönelirsin ya da bunu hiç olmamış gibi düşünüp kendini inandırdığın o yalana devam edersin.

4 yorum:

  1. olduğumuz kişiyi hep saklarız göründüğümüzle avunmaya çalışırız aslında bu yüzden insanları tanıyamıyoruz en azından oldukları kişiyi tanımıyoruz.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ayrıca tanımadan sevdiğimiz insanlarla tanıyıp nefret ettiğimiz insanları da açıklıyor bu.

      Sil
  2. Olduğu gibi olan insanlar genelde şu ''uzaklar'' denen yerde. O bozuyor sinirimi.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Olduğu gibi olan insanlar aslında her yerde. "Uzaklar" denen yerdekilerin oldukları kişiyi tam göremediğimiz için seviyoruz zaten.

      Sil