Çoğu derste eşit ağırlık sınıfıyla birlikteydik. Anlatmıştım zaten,30 kişilik sınıf kalabalık gürültü vs vs. Sınıflarımız ayrıldı! 6 kişilik sınıfımızla derslere giriyoruz. Sadece tırıvırı (Beden din resim vs.) derslerde birlikteyiz. Onlarda pek sorun olmuyor. Günlerim artık biraz daha sakin ve baş ağrısız geçiyor.
Bunun dışında hala okulun zaman kaybı olduğunu düşünüyorum ama. Zaten dershanede işliyoruz dersleri birde tekrar okulda aynısını işliyoruz. Tamam tekrar oluyor ama bence artık hızlıca ilerlemek ve bol bol test çözmek lazım. 120 günden az bir zaman kaldı ve ben hala tarih-coğrafya eksiklerimi kapatamadım. Kapatamamaktan da korkmuyor değilim. Öğretmenler şubatta konuların bitmiş olduğunu söyleseler de içten içe tedirgin oluyorum.
Tedirginlik demişken,tek tedirgin olduğum konu yalnızca bu değil. Hedefler konusunda da çok tedirginim. İnsanlar bölümden üniversiteye kadar bölümlerini belirlemişken ben hala üniversitelerde kararsızlık yaşıyorum. Gideceğim bölüm büyük ihtimalle İngiliz Dili ve Edebiyatı olacak kendimi öğretmen ama tercüman olarak görmediğim için ama hangi üniversite hala yeterince şekillenmiş değil kafamda. Korkuyorum bazen. Sonra yatıştırıyorum kendimi. Evet, kendi kendimle konuşup moralimi düzeltiyorum. Yalnız bana insanlara ihtiyaç duymamayı öğretti. Ben bir psikologa ya da en basitinden bir rehberlik öğretmenine gitsem onun söyleyecekleri de çok farklı olmayacak. hatta sırf ne diyeceğini merakımdan gittim,benim dediğimden daha donanımsız şeyler dedi. Normal de bu zaten. Beni ne kadar iyi tanırsa tanısın benim iç dünyamı benden daha iyi kimse bilemez ki. O yüzden sanırım biraz psikologa psikiyatra giden insanları desteklemiyorum. Her neyse.
Hazır yalnızlıktan girmişken dönemin başlarında "yalnız değilim ama kafamı kurcalayan bir şey yok" diyordum ya onun da etkisi geçti. Artık kendimi yitik,bitmiş hissediyorum. O kadar boş bir hafifliğin içerisindeyim ki... Robot gibi her sabah aynı saatte kalkıp aynı şeyleri yaşıyorum akşamsa boşalan bataryayı doldurur gibi yatıyorum. Hatta bu yüzden hafta ve gün kavramımı değiştirdim. Benim için bir gün demek size göre 1 hafta demek. Gün deyince ne gelir insanın aklına sürekli aynı periyotlarla süregelen zaman dilimi. İşte benimde her haftam aynı şekilde süregeldiği için bir haftaya bir gün diyorum. Soyut kavramlarla eğleniyorum.
Böyle geçiyor işte günlerim. Yanımda sandığım arkadaşlarımın aslında yanımda olmadığını görerek. En yakın arkadaşımı kaybedeli uzun zaman oluyor. Burada da anlattığım samimi arkadaşlarımın hiçbir artık yok. Bazen en yanımda olduğunu düşündüğüm arkadaşımdan bile şüphe duyuyorum aramıza bir soğukluk girdiğinden. Zaten haklıyım da şüphe duymakta. Ortada hiçbir şey yokken -aslında sadece bana özel olmasa da- böyle soğuk davranması beni üzüyor. tabi kendi bileceği şey. Ben kimseyi zorla tutmam ki. Elbet biri gittikçe başka biri gelir. Sonuç olarak kimse hayatımda ebediyen yoktu. Benim için insanları kaybetmek çok zor değil. Biraz üzülürüm sonra geçer. Bu yüzden de hiçbir zaman -bir yerden sonra- karşılıksız aşkı anlayamacağım.
Ayrıca eşit ağırlık sınıfındakilerin bilmesi yetmiyormuş gibi ÖĞRETMENLER öğrenmiş blog yazdığımı. Türkçeci geldi"Sen blog yazıyormuşsun" dedi. Tabi önce karnıma karşıdan karşıya geçerken araba çarpacak gibi olduğunda oluşan ağrı girdi. Evet, aynen o ağrı girdi. sonra "Evet ama nereden öğrendiniz?" dedim. "Hayranlarından" dedi JKHFDFGKLSJDLŞjkdhgjklsdafgjksasalfkghjlsdkfghskdlfgjasdlfşgjdfslkgsdf. Kaçıncı sınıflar, dedim. Hoca da sadece bir iki kişiden değil ki "10,11,12lerden baya hayranın var" dedi DKFJGJKSALŞFDGHJSDFGKLŞJSKLGHSDKFJdklfjhgsldfgşjksdfşlgjfsdgklvsdfhngklnvsd. okulda popiyim haberim yok kjdsfhgksd
Benim bu okula geçme amacım kimseyle muhatap olmamakken böyle şeyler oluyor ben çok gülüyorum. Biraz sinir de oluyorum ama çaktırmıyorum.
Blogtan bahsetmişken eskiden beni okuyan yorum yapan seven bir okuyan kitlem vardı yazmayınca o kitle gitmiş blogumu sahipsiz bırakmışlar. Üzülmedim değil yani,kırıldım size ey takipçiler! Blogum ölmüş bir yorum atanım yok..
