30 Aralık 2011 Cuma

Mesafeler olan ilişki istemedikçe durmadan uzaktakilere aşık oluyorum.

En sevdiğim insanlar hep bana uzaktı. Yanımda o kadar gereksiz insan varki.. Ben bu durumdan bıktım artık. Rahat 5 yıldır hiç yanımda beni o kadar mutlu eden biri olmadı…
Hep uzağımda hep uzağımda… İlkte belki sorun olmuyor ama herkesin uzakta olması. Ona sarılmak istediğinde sımsıkı sarılıp kokusunu içine çekememek kötü.
Ama ne yaparsam yapayım gidip uzaktaki birini buluyorum. Yine umutlar,hayaller yıkılacaklar biliyorum. Bildim bileli uzaktaki sevdiklerimde hayaller kurarız ve onlar bunları gerçekleştirmeden siktir olup giderler.
Belki bu sefer belki bu sefer demekten bıktım ama bilmiyorum. Sevdiklerimin yanımda olmamasına fazla alıştım ve bu durum beni asosyalliğe götürüyor.
Mesela hiç aşık olduğum biriyle bir şeyler yapmadım. Şimdiye kadar aşık olduğum hiçbir kişiye doyasıya sarılamadım ben… Ne kadar acı biliyor musunuz? Ona o kadar sarılmak isterken onun uzakta olması. Sarılsanız dahi zamanın kısıtlı olması.
Yanımdaki insanlarla yetinmeye çalıştım ama olmadı. Çünkü etrafımdaki insanlar hayatımı renklendirmiyorlar aksine sıkıcı hale getiriyorlardı. Bar mı? cafe mi? disko mu? sevişmek mi? hepsini yaptım ama işte yanında istemediğin insanlar olunca o kadar angarya oluyor ki bunlar.
Ve ben bir daha uzakta kimse olmayacak derken; Keşke şimdi yanında olsaydım’la başlayan kalıpları kurmaya başlamıştım bile.

2 yorum:

  1. bence uzakta oldukları için bu kadar tatlı geliyolar sana:)

    YanıtlaSil
  2. Aslında öyle ama ben kendime yedirmek istemiyorum belkide bunu. Nasıl desem. Hep uzak olunca katlanamıyorum ama hep yakınımda oluncada dayanamıyorum. Öyle bir dilemma işte....

    YanıtlaSil